Die dagen na zo'n terugplaatsing gaan echt gigantisch langzaam. Je voelt van alles, soms denk je dat je gek aan het worden bent.

Twee weken in Spanje, daar zijn wij graag. De eerste dagen vond ik het moeilijk om te ontspannen. Na alle pogingen en tegenslagen ga je toch anders in het leven staan. Ik merk dat ik momenteel erg negatief ben en dat vind ik vervelend, maar ik kan er niets aan doen. De kinderwens is zo ontzettend sterk.

Ik moet zeggen dat ik het herstel redelijk snel vond gaan, natuurlijk voelde ik me wel een wrak voor een aantal dagen. Maar ik had een lieve partner om mij heen die goed voor mij zorgde. Na een aantal dagen in bed en op de bank te hebben doorgebracht, kon ik langzaamaan wat meer gaan doen.

Thuis zaten wij op de bank, met alle informatie over de LEO ingreep, de gynaecoloog had een verwijsbrief gemaakt, ik hoefde nog geen keuze te maken maar hij raadde ons aan om wel een afspraak te maken voor meer informatie, die afspraak maakte ik en was in het Zaans Medisch Centrum.

Ondertussen weten jullie wel dat ik niet een ster ben in wachten, ik heb gewoon geen geduld. Die wens voor een kindje is er al zo lang, maar nu die twee wachtweken.

3 maanden verplichte rust.

Een lange pauze, dat hadden wij even nodig. Vooral mijn lichaam. Hoewel je eigenlijk geen pauze wilt, je wilt doorgaan, je wilt als een trein doorrazen. Het gevoel van het hebben van een kindje van ons samen voelt zo dichtbij als je bezig bent met een traject.

Voor 15 maanden hebben we ovulatie-inductie geprobeerd, zonder succes. Ik moet zeggen dat ik veel last had van bijwerkingen, maar de gedachte alles te doen voor een goed doel, namelijk ons eigen kindje, hielp me om vol te houden. Na die periode hadden we opnieuw een gesprek in het ziekenhuis en de gynaecoloog en wij waren het erover eens dat dit geen zin had. We besloten een stap verder te gaan en te beginnen met IUI, ook wel bekend als intra-uteriene inseminatie. Spannend, ontzettend spannend, want dit betekende dat ik ook moest beginnen met injecties (Je injecteert hormonen om eitjes te laten groeien). Ik was bang, bang om mezelf te prikken (Dit is echt te doen!) en bang hoe ik me zou gaan voelen, want ja, hormonen. (Waarom worden ze eigenlijk geen demonen genoemd?) Ik kan er niets positiefs over zeggen, behalve dat ik tijdens de IUI-periode veel stemmingswisselingen had. We besloten dit 6 keer te proberen. Opnieuw dacht ik: 'Nu moet het echt wel lukken!' Maar het ging langzaam, de ene keer groeide er te veel waardoor het niet kon doorgaan, en de andere keer gebeurde er helemaal niets. Elke maand reageerde ik anders. Zo zijn we  anderhalf jaar bezig geweest met IUI en tussendoor heb ik ook nog een HSG-onderzoek gehad om te controleren of mijn eileiders open en doorgankelijk waren, en dat was allemaal in orde. Op een gegeven moment voelde het ook erg als "afwachten". Als de vijfde poging niet is gelukt, waarom zou de zesde dan wel lukken? Maar we hebben doorgezet, zoals afgesproken. Na 6 IUI-pogingen (anderhalf jaar later) nog steeds geen succes. Dus we namen even een lange pauze samen, want wat nu? Nu moeten we overstappen op IVF. En ik begin echt het vertrouwen in mijn eigen lichaam te verliezen!

Het begin van een lange reis.