Die dagen na zo'n terugplaatsing gaan echt gigantisch langzaam. Je voelt van alles, soms denk je dat je gek aan het worden bent.
Een paar dagen voor de testdag begon ik al te bloeden. Ergens hadden wij nog hoop! Dit is vast een innestelingsbloeding, toch? Het kwam en ging. Maar op een gegeven moment was het al duidelijk dat het mijn menstruatie was. Dit is zo gemeen, vlak voor de testdatum! Want ik moest wel doorgaan met het injecteren van Prolutex (progesteron).
Eindelijk was daar de testdatum, dikke vette negatief. Hoe wij ons voelden bij het zien van die test? Verslagen en verdoofd, en er gewoon écht even helemaal klaar mee. "KUT TRAJECT IK HOEF GEEN KINDEREN MEER", schreeuwde ik uit. We begonnen met zo'n goed plan, en dan eindigt het weer zo en hebben we geen kans meer met mijn eicellen, dat valt ons zwaar.
Ik mailde de kliniek en kreeg een heel lief en medelevend mailtje terug. Gelukkig konden we anderhalve week later al bij onze hoofdbehandelaar terecht om over de situatie en de uitslag te praten.
Die dag brak aan, we hadden veel vragen opgeschreven, dus we waren goed voorbereid op dit gesprek. De eerste woorden van de gynaecoloog waren: balen, shit, we hebben alles geprobeerd, het leek zo mooi, maar geen succes. We hebben daar drie kwartier gezeten. Waar het eigenlijk op neerkomt is dat we ALLES hebben geprobeerd qua stimulatie en hormonen, maar alles leidt tot hetzelfde resultaat.
Ik vroeg hem wat we nog zouden kunnen doen en hij zei dat we geen vierde IVF of ICSI zouden doen, daar was die heel eerlijk in. Toen hij dit zei, kwam dat echt als een klap, natuurlijk wisten we al dat we dit niet wilden. Maar de kans, hoe klein die ook altijd is geweest en zal zijn, die krijgen we niet meer. Het is voorbij, over en uit om met mijn eigen eicellen een kindje te kunnen krijgen.
Nou ja, hij zei dat we op zich wel natuurlijke kansen (kunnen) hebben, als de eicelvoorraad slinkt met de jaren. Maar dit kan 2 jaar duren, misschien wel 10 jaar of zelfs helemaal nooit. (En dat maakt het juist zo zwaar, want je denkt "misschien dan toch ooit?")
Ik vroeg of hij met zekerheid kon zeggen dat dit aan de eicellen ligt, hij zei: ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar wij denken allemaal dat dit het geval is. Aan Pieter ligt het sowieso niet, daarvan zijn alle tests goed (ook in het buitenland). Ja... wat nu. We denken en praten al zeker een jaar over eiceldonatie, maar we willen geen onbekende donor. Gelukkig heb ik een zus die voor ons wil doneren. Dit wordt dus voor nu ook het plan. We hebben dit al met de gynaecoloog besproken en vinden dat dit de juiste stap is, dit kan bij hun in de kliniek, de plek waar we ons gehoord en gezien voelen, dus dat is fijn! Met onbekende eiceldonatie kan dit namelijk niet.
Wel werden we gewaarschuwd dat dit erfelijk kan zijn, als blijkt dat dit aan mijn eicellen ligt. WEER een klap, maar liever realistisch dan valse hoop, hoe hard het ook is.
Mijn zus heeft zich aangemeld en het intakegesprek is over 2 weken. Spannend, dit is allemaal zo nieuw voor ons en het is ook niet zomaar iets. Ze moeten eerst kijken of ze een geschikte eiceldonor is, onderzoeken moeten worden gedaan, en met z'n vieren krijgen we een psychologische screening, ik, mijn partner, mijn zus en haar partner. Dit alles bij elkaar zorgt ervoor dat het voortraject ongeveer een halfjaar zal duren voordat we echt kunnen beginnen.
Hoe het verder met mij gaat? Ik ben verslagen, ik ben kapot van verdriet, ik zit in rouw. Ik heb hulp gezocht bij de praktijkondersteuner, maar dat bleek echt niets voor mij te zijn, dus ik heb de tweede afspraak afgezegd. Ik wil graag mijn leven weer oppakken door meer bij familie en vrienden te zijn, maar ik sla dit af omdat ik merk dat ik dit op mijn eigen manier moet verwerken en dat ik, lekker op mezelf, in mezelf wil zijn. En als ik zin heb in contacten, dan ben ik er vanzelf wel. Er zijn betere dagen, ik ben begonnen met hardlopen en dat is echt een soort nieuwe hobby geworden. Ik heb een maand vrij genomen van werk om aan mezelf te werken en dit een plek te kunnen geven, voor zover dat kan?
Natuurlijk neem ik jullie allemaal weer mee in dit nieuwe traject.
Op Instagram kun je me vinden onder de naam "groot.verlangen.geen.geluk". Daar heb ik een hoogtepunt aangemaakt genaamd "ECD" (Eiceldonatie), waarin ik alles deel over ons nieuwe traject. Ik plaats video's en posts! Zie ik je daar? Veel liefs.
Reactie plaatsen
Reacties