3 maanden verplichte rust.
Wat een tegenslag, drie maanden eruit. Dit was echt het moment waarop ik als persoon begon te veranderen. Ik kreeg het gevoel dat ik mezelf echt aan het verliezen was. Ik hield van samenzijn, samenzijn met familie en vrienden. Ik ging er regelmatig op uit, maar ineens wilde ik dat niet meer. Hierdoor heb ik veel vrienden verloren. Ik heb het mezelf kwalijk genomen, maar nu besef ik dat dit gewoon mijn manier is geweest - en nog steeds is - om dit allemaal te verwerken. Waar de een behoefte heeft aan contact, heb ik dat niet. En dat is oké, iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier.
Dit waren echt drie lange maanden. Ik dacht alleen maar na over een leven zonder kinderen. Wij hadden totaal geen vertrouwen meer dat dit ooit zou lukken. Je gaat nadenken over bepaalde dingen: wat als je later oud bent? Er zullen geen kinderen zijn die voor je kunnen zorgen. Hoe gaan wij ons leven invullen zonder kinderen? Kunnen we hiermee omgaan dat dit ons leven zal zijn? Maar we beseften ook dat als we elke dag over zulke dingen zouden malen, het echt drie hele lange maanden zouden worden.
We begonnen anders te denken. Het kan ook gewoon pech zijn, toch? We hebben nog 2 pogingen. We gooien de handdoek niet in de ring. Ik merkte dat we weer wat positiever werden. Mijn vriend kon het dagelijks leven sneller oppakken dan ik. Ik had nog veel slechte dagen, maar ik merkte ook dat er wat meer goede dagen bij zaten. We besloten meer dingen te gaan doen waar we blij van werden. We zijn veel met de boot weg geweest en hebben dagjes weg gepland.
De datum van onze afspraak bij de kliniek kwam dichterbij: 7 september. Vol goede hoop gingen wij daarheen - super spannend! Ik had gedacht echt antwoorden te krijgen na veel overleg, maar dat bleek niet zo te zijn.
De bevruchtingen zagen er prima uit. Het gaat ongeveer 1 of 2 dagen goed en dan stoppen alle embryo's met delen. Maar ze vertelden ons dat het ook pure pech kon zijn, omdat de follikels wel snel groeiden en ook te veel waren, daardoor zou de eicelkwaliteit niet goed kunnen zijn. Daar komen we maar op één manier achter: door het nog een keer te proberen, IVF 2.0 dus. Dit keer met andere hormonen en een andere triggershot voor de punctie.
Gespannen begonnen wij aan deze ronde. Het ging beter. De follikels groeiden geleidelijk en niet te veel. Doodzenuwachtig voor deze punctie, maar deze keer was het echt te doen! Dit keer geen infuus (moeilijk te prikken en wij wilden geen risico lopen dat ik weer alles mee zou maken), dus een injectie in mijn bil. Wat een verschil met de vorige keer!
De uitkomst was wat karig: 9 eicellen waarvan er 7 bevrucht raakten. Thuis een aantal dagen in spanning wachten of er embryo's uit zouden komen.
Ik werd niet gebeld en ging ervan uit dat er goed nieuws was. Vijf dagen later moesten wij ons melden voor een terugplaatsing. Wij kregen te horen dat er maar 1 embryo tot dag 5 had gered en dat dit ook het embryo was dat vandaag teruggeplaatst zou worden, wat een bijzonder moment het terugplaatsen van ons embryo.
Ik was teleurgesteld. Natuurlijk, je hebt er misschien maar één nodig. Maar je hoopt toch op wat meer, even wat ademruimte. Want die IVF-pogingen zijn niet oneindig... Nu gaan we twee hele spannende wachtweken in.
Reactie plaatsen
Reacties