Voor 15 maanden hebben we ovulatie-inductie geprobeerd, zonder succes. Ik moet zeggen dat ik veel last had van bijwerkingen, maar de gedachte alles te doen voor een goed doel, namelijk ons eigen kindje, hielp me om vol te houden. Na die periode hadden we opnieuw een gesprek in het ziekenhuis en de gynaecoloog en wij waren het erover eens dat dit geen zin had. We besloten een stap verder te gaan en te beginnen met IUI, ook wel bekend als intra-uteriene inseminatie. Spannend, ontzettend spannend, want dit betekende dat ik ook moest beginnen met injecties (Je injecteert hormonen om eitjes te laten groeien). Ik was bang, bang om mezelf te prikken (Dit is echt te doen!) en bang hoe ik me zou gaan voelen, want ja, hormonen. (Waarom worden ze eigenlijk geen demonen genoemd?) Ik kan er niets positiefs over zeggen, behalve dat ik tijdens de IUI-periode veel stemmingswisselingen had. We besloten dit 6 keer te proberen. Opnieuw dacht ik: 'Nu moet het echt wel lukken!' Maar het ging langzaam, de ene keer groeide er te veel waardoor het niet kon doorgaan, en de andere keer gebeurde er helemaal niets. Elke maand reageerde ik anders. Zo zijn we anderhalf jaar bezig geweest met IUI en tussendoor heb ik ook nog een HSG-onderzoek gehad om te controleren of mijn eileiders open en doorgankelijk waren, en dat was allemaal in orde. Op een gegeven moment voelde het ook erg als "afwachten". Als de vijfde poging niet is gelukt, waarom zou de zesde dan wel lukken? Maar we hebben doorgezet, zoals afgesproken. Na 6 IUI-pogingen (anderhalf jaar later) nog steeds geen succes. Dus we namen even een lange pauze samen, want wat nu? Nu moeten we overstappen op IVF. En ik begin echt het vertrouwen in mijn eigen lichaam te verliezen!
Reactie plaatsen
Reacties