Ondertussen weten jullie wel dat ik niet een ster ben in wachten, ik heb gewoon geen geduld. Die wens voor een kindje is er al zo lang, maar nu die twee wachtweken.
De dagen gingen langzaam, heel langzaam. Bij elke pijntje of steek in je buik gaan de gedachten door je hoofd: zal het embryo zich innestelen? Of stoot het zich af? Ik dacht dat ik gek werd. Maar ergens dacht ik ook: vorige poging hadden we geen embryo's, dus dit embryootje dat teruggeplaatst is, gaat het gewoon doen, het is sterk!
Na ongeveer een week begon ik 's nachts steeds hevige krampen te krijgen. Ik probeerde het te negeren, maar op een gegeven moment werd het zo heftig dat het niet meer lukte. Ik kon me niet meer inhouden en deed een zwangerschapstest. Hij was negatief. Ergens denk je nog, ja, die krampen moeten toch ergens vandaan komen, misschien is het embryo zich toch nog aan het innestelen en is de test gewoon te vroeg.
Ik weet het nog goed, de testdag. Ik was al vroeg wakker en ging naar beneden. Ik had digitale Clearblue-tests besteld, want ik dacht bij mezelf: geen gedoe met testen met streepjes, want na al die jaren zie ik inmiddels altijd twee streepjes op zo'n test die er helemaal niet zijn.
Ik twijfelde nog even, vond het spannend en was bang, maar ik besloot de test toch te doen. Je moet even wachten op het resultaat en dat knipperende beeld op die test leek uren te duren. Ondertussen had ik hem al vier keer omgedraaid, maar nog geen resultaat. Alsof ik niets beters te doen had, besloot ik te tellen hoeveel injecties en 'poezenbollen', oftewel Utrogestan ik had gebruikt (Deze medicatie wordt gebruikt om het baarmoederslijmvlies te ondersteunen zodat het embryo zich in kan nestelen en houdt de menstruatie tegen.) Ik had gebruikt: 40 injecties en 23 'poezenbollen' – smerige dingen zijn dat trouwens. (die ook de krampen veroorzaakte)
Nu moest de uitslag er wel zijn. Ik draaide de test om en zag "Niet Zwanger" op dat schermpje staan. Hoe kan dit nou? Ons enige embryo is niet blijven zitten. Ik was verdoofd. Het enige waar ik aan kon denken was: weer alles opnieuw, weer tientallen injecties zetten, weer een punctie – alles voor niks geweest. Ik belde dezelfde dag nog de kliniek om het nieuws te melden, en we planden een afspraak voor 2 december.
Dat was een fijne afspraak. We zagen allemaal in dat we zo niet verder konden, want een derde poging zou bij voorbaat al mislukken. Hij stelde voor om een DNA-fragmentatietest bij mijn partner te laten doen, maar dat kon alleen in Duitsland. Prima, vonden wij. We hebben er een gezellig dagje Duitsland van gemaakt en na een aantal dagen kregen we daarvan de uitslag, en die was helemaal in orde! Daar lag het dus niet aan. Mooi, dat kunnen we weer uitsluiten.
Verder werd ons ook verteld over de LEO-ingreep (Laparoscopische Elektrocoagulatie Ovaria). Bij een laparoscopische elektrocoagulatie branden ze tijdens een kijkoperatie een paar oppervlakkige gaatjes in de eierstokken, in de hoop dat daardoor mijn eicelvoorraad zou slinken en de kwaliteit van de eitjes beter zou worden. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk weer een grens zou overschrijden en vond het best ingrijpend. We hebben echt even de tijd nodig gehad om hierover na te denken.
Reactie plaatsen
Reacties