Thuis zaten wij op de bank, met alle informatie over de LEO ingreep, de gynaecoloog had een verwijsbrief gemaakt, ik hoefde nog geen keuze te maken maar hij raadde ons aan om wel een afspraak te maken voor meer informatie, die afspraak maakte ik en was in het Zaans Medisch Centrum.
Een aantal weken later konden wij daar terecht super lieve vrouw, die wat meer kon vertellen over de LEO het klonk allemaal vrij logisch en positief, maar toen vertelde ze dat er ook complicaties kunnen optreden (dat kan natuurlijk altijd) maar daar schrokken wij wel van.
Terwijl wij daar zaten dacht ik ook, ik ga het doen. Wat hebben wij te verliezen? Nu hebben we niets, en die 2 IVF pogingen die wij hebben gehad zijn ook niet met geweldig resultaat geweest. Die eventuele complicaties, die gok nam ik dan maar.
Ze wou eerst een echo laten maken, ik dacht dat zal wel goed zijn er is namelijk nooit echt wat bijzonders op te zien waardoor een zwangerschap niet zou lukken. Eén week later zoude ze mij terug bellen met de uitslag en of ze het zag zitten om de LEO bij mij uit te voeren. Ik moest er dus ook nog even over na denken vertelde ze me.
De datum van de belafspraak was aangebroken, ik werd gebeld en nam de telefoon op, het eerste wat ze zei was: Ja echt duidelijk, PCOS beeld hoor op de echo! Heb je er over nagedacht? Ho, wacht wat zeg je? PCOS? Wie, wat hoe? Ik heb het woord wel eens horen vallen, dat ik PCOS zou kunnen hebben, maar het is nooit echt bevestigd omdat het niet te zien was op een echo.. Dit voelde echt als een opluchting! Ik dacht wij zijn er, we weten het nu, en nu kunnen wij er iets aan gaan doen! Maar ze legde mij uit dat, dat helaas niet gaat.
PCOS is geen ziekte maar een syndroom er bestaat dus ook geen genezing voor. Wij besloten de LEO te laten uitvoeren, nu hebben we niets, dus die 'gok' wou ik wel nemen.
Ik werd op de wachtlijst gezet, er volgde wat bloedonderzoeken en een gesprek bij de anesthesioloog want voor deze ingreep ga ik onder narcose (spannend!)
De datum voor de LEO naderde wat was ik nerveus, ik had weer video's zitten te kijken van de ingreep, en kan je vertellen dat ik eigenlijk niet meer wou. Ik moest mij al vroeg melden, (half 8) dus dat betekende dat wij ook al vroeg in de auto zaten want wij moesten vanuit Friesland komen. Eenmaal aangekomen nog even bloedprikken en mij melden, Pieter mocht niet mee naar binnen en wij moesten op de gang elkaar gedag zeggen, wat een emotioneel moment het is niet zomaar iets, dit is voor een kindje van ons samen, en toch voelt het zo vaak alsof je dit alleen moet doen.
Na een lange vragenlijst, kreeg ik verdovende pleisters op mijn handen, want ik ben nog altijd moeilijk te prikken, niet dat dat zin had want het infuus lukte nog steeds niet, hij zat wel, maar niet goed hij werd op de OK weer geprikt, dit keer in één keer goed in plaats van 6 keer proberen, wat een opluchting.
Het duurde niet lang of ik lag al lekker te slapen. Ik ben altijd erg nerveus voor dit soort dingen maar achteraf blijkt dit altijd mee te vallen.
Toen ik wakker werd, wou ik steeds op mijn buik liggen, maar er zat iemand naast mij om te vertellen dat dit nog niet kon, ik vroeg of ik mocht kijken hoe het er uit zag, rood, dik en 3 sneetjes.
Rond half 6 kwam de gynaecoloog langs om te vertellen dat alles goed is gegaan! Ze aan elke eierstok heeft kunnen aanprikken en ook endometriose heeft weg gehaald, wacht wat? endometriose? Ja zei ze niet veel, maar het zat er wel dus mooi dat, dat weg gehaald is. Ik moest twee weken rust houden om te herstellen.
Weer wachten, het liefst ging ik gelijk door maar dat kon echt niet. Rustig aan doen dus.
Reactie plaatsen
Reacties