Ik moet zeggen dat ik het herstel redelijk snel vond gaan, natuurlijk voelde ik me wel een wrak voor een aantal dagen. Maar ik had een lieve partner om mij heen die goed voor mij zorgde. Na een aantal dagen in bed en op de bank te hebben doorgebracht, kon ik langzaamaan wat meer gaan doen.
Ik had drie hechtingen, twee in mijn buik aan de linkerkant en rechterkant en één in mijn navel. Alsof al die mislukte pogingen en operatie niet genoeg waren, besloten de hechtingen te gaan ontsteken.
Na twee weken moest ik ze laten verwijderen bij de huisarts. (Ik noem het nog steeds een bezoekje aan de veearts) Ik ben niet erg tevreden over hoe de hechtingen werden verwijderd, je verwacht gewoon dat als je stop zegt, de dokter ook stopt! Als die dat niet doet, verwacht je dat als je schreeuwt dat die dan stopt! Geen prettige afspraak, maar ze waren eruit, en het genas gelukkig mooi. Op wat kleine littekens na is er niets meer van te zien.
Ik kon niet wachten om weer te beginnen aan onze derde ronde. Oh ja, ik heb jullie nog niet verteld dat we deze keer voor ICSI zouden gaan. Al vrij snel hadden we een afspraak staan om dit allemaal te bespreken.
Er was wat gedoe met de planning en we konden er niet heel snel tussen, dus we kwamen voor onszelf op en legden uit dat we niet van plan waren maanden te wachten. Ik heb die operatie niet voor de lol laten doen en het effect zou tijdelijk zijn! Het werd netjes opgelost en we konden beginnen bij mijn volgende menstruatie (Die kwam vrij snel, dat voelde trouwens goed, ik kreeg vertrouwen in mijn lichaam, ik menstrueer!) Dat kwam door de LEO.
We besloten dezelfde eenheden te prikken als in de vorige ronde, de uitkomst was wat karig, maar de eierstokken zouden nu waarschijnlijk beter reageren op de stimulatie.
We hebben het geweten, bij de eerste echo waren er al veel follikels te zien, zo'n 20 stuks (Dit heb ik eerder gehad, dus nog geen reden tot zorgen, maar het ging wel snel!)
Ik vond het echt heel zwaar worden, ik merkte aan alles dat het niet goed met me ging, maar ik geef niet snel toe, je geeft de hormonen maar de schuld.
Een paar echo's later ging het mis, er waren maar liefst 57 follikels! (Wat! Ja, écht, daarom wilden die broeken dus niet meer dicht en zag ik eruit alsof ik 3 maanden zwanger was)
Ik moet zeggen dat ik toen wel even brak, mijn gevoel mag er zijn, ik voel me echt niet goed! Waarom houd ik me zo groot? Je wilt gewoon niet dat alles voor niets is geweest. Ik moest direct bloedprikken in het ziekenhuis en zou worden gebeld of de punctie door kon gaan. Ik had hier gewoon nog hoop op. Maar we werden gebeld met slecht nieuws, mijn oestradiolwaarde was drie keer zo hoog als het zou moeten zijn. We moesten annuleren en ik kreeg een kuur Provera thuis gestuurd en ik moest 10 dagen Decapeptyl spuiten om alle follikels te laten slinken.
Ik voelde me al heel erg slecht, maar 's avonds ging het echt de verkeerde kant op. Ik had weinig lucht, voelde me continu misselijk en belandde op de spoedeisende hulp. Ik werd helemaal onderzocht en mijn eierstokken waren wat vergroot, ohh's (Het Ovariële Hyperstimulatie Syndroom (OHSS) is een complicatie van de IVF-/ICSI-behandeling), maar de andere waardes lieten toe dat ik naar huis mocht, bedrust, veel drinken en echt rustig aan doen. Op dat moment vroeg ik me af waarom ik eigenlijk die dagen ervoor nog aan het werk was (Les voor mezelf, sneller op de rem trappen als het echt niet meer gaat).
Nu waren we er echt klaar mee, dit was ook het eerste moment dat ik zei dat ik er geen vertrouwen meer in had. Het komt gewoon niet goed, we worden geen ouders, dit is gewoon ons leven. (Gedachtes die door je hoofd gaan) Vooral ik vind het moeilijk om afstand te doen van het traject, maar nu besloten we toch echt even op vakantie te gaan, en dat deden we naar Spanje.
Ik heb dit geschreven op 9 augustus 2023 en wij zijn op dit moment bezig met een nieuwe ICSI-ronde. Voor updates kun je mij volgen op Instagram @groot.verlangen.geen.geluk
Reactie plaatsen
Reacties