Een lange pauze, dat hadden wij even nodig. Vooral mijn lichaam. Hoewel je eigenlijk geen pauze wilt, je wilt doorgaan, je wilt als een trein doorrazen. Het gevoel van het hebben van een kindje van ons samen voelt zo dichtbij als je bezig bent met een traject.
Het ziekenhuis waar wij de voorafgaande behandelingen hebben gedaan, doet geen ivf of icsi. Toen wij bezig waren met iui 5, zijn wij naar een informatiebijeenkomst gegaan bij een kliniek in Friesland. Een fijne plek, waar alleen stellen komen die allemaal hetzelfde willen: niets liever dan een kind. In het ziekenhuis zat je toch regelmatig in de wachtkamer met zwangere vrouwen om je heen, en ja, dat vond ik erg lastig.
We maakten een afspraak voor een intake, die was vrij snel. We bespraken alles wat wij al hebben geprobeerd. We kregen de optie om IVF te proberen, oftewel In-vitrofertilisatie. Ik weet niet wat het is met mijn gevoel, maar telkens bij het opstarten van een andere behandeling is er steeds weer dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: "Nu moet het echt wel lukken!"
Hier werden ook weer bloedonderzoeken gedaan en een echo. Wederom zag alles er prima uit. Hoe vaak je dan wel niet op een dag denkt: waarom, waarom lukt het niet?
Wij kregen een schema om het ivf-traject op te starten. Een ander merk hormonen dan ik gewend was, echo na echo volgde. Eigenlijk kregen wij alleen maar positief nieuws: er groeien aardig wat follikels! (dit is wat je graag wilt, niet te veel, maar ook niet te weinig).
Na een aantal echo's planden we de punctie in. Zo'n punctie daar leef je eigenlijk naartoe in zo'n traject. Daarvoor heb je dagen (of misschien wel weken) moeten spuiten. De laatste echo liet 40 follikels zien. WOW, veel! Te veel, maar de punctie kon doorgaan. Het werd alleen geen verse terugplaatsing, niet wetende dat die er dus ook helemaal niet zou komen.
De dag brak aan, en ik weet het nog heel erg goed. Op 16 juni 2022 moest ik me in de ochtend melden. Ik kreeg een infuus voor de pijnstillers tijdens de punctie. Achteraf bleek dat het infuus niet goed zat. Ik heb die eerste punctie echt als een hel ervaren. Nu ik dit zo aan het typen ben, komt het allemaal weer naar boven.
Uit die 40 follikels werden 26 eicellen gevonden. Van die 26 stuks raakten er 13 bevrucht! Nu wist ik het echt zeker! Dit gaat lukken, wij hebben niets meer te verliezen. Deze score is echt geweldig en hier doe je het voor! Het herstel was echt even pittig, maar je had het ervoor over.
Vier dagen later, terwijl ik aan het autorijden was, werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik nam op en het was de gynaecoloog die vroeg of ik even kon gaan zitten. Ik zette mijn auto aan de kant en ze vertelde mij dat er van die 13 bevruchtingen niets overgebleven was. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. Ik laat mij niet snel kennen, maar toen... Ik heb geschreeuwd en gehuild aan de telefoon. Het ergste vond ik dat ik geen antwoorden van hen kreeg, ze wisten het zelf tenslotte ook niet waar het aan lag. Je raadt het wel, we konden niet verder, ze moesten overleggen, en dat duurde lang, wij moesten er drie maanden uit. Maandenlang hebben wij een gevoel van rouw gehad.
Drie maanden in onzekerheid leven.
Drie maanden lang slapeloze nachten.
Drie maanden lang extreem twijfelen aan jezelf.
Drie maanden lang boos zijn op je lichaam omdat het niet werkt zoals het hoort!
We hebben elkaar en dat is het belangrijkste. Dat is een zin die we vaak tegen elkaar hebben gezegd in die periode.
Reactie plaatsen
Reacties