Het begin van een lange reis.
Op vakantie in Italië (2017) besloten we dat we graag aan kinderen wilden beginnen. Ik zat nog aan de pil, dus het leek een geschikt moment om de strip af te maken en daarna te stoppen. Ergens had ik altijd al het gevoel gehad dat het ons niet makkelijk zou afgaan. Meestal blijkt mijn intuïtie juist te zijn. Al snel merkte ik dat ik problemen had met mijn menstruatiecyclus: ik werd niet ongesteld op de verwachte datum en er leek geen regelmaat in te zitten. Het was een hele opluchting als ik überhaupt eens in de 3 à 4 maanden menstrueerde. Mijn onderbuikgevoel werd steeds sterker en dus besloten we naar de huisarts te gaan.
Helaas nam de huisarts mijn klachten niet serieus en stuurde me weg met een simpele reactie als: "Ach, iedereen slaat wel eens een menstruatie over" of "Jullie moeten gewoon nog maar even proberen". Ik voelde me niet serieus genomen. Een paar maanden later maakte ik opnieuw een afspraak met het idee: "Ik laat me niet zomaar wegsturen! Uiteindelijk ben ik zelf verantwoordelijk voor mijn eigen leven." Deze keer kreeg ik gelukkig wel een verwijsbrief voor een gynaecoloog. Er werd een echo gemaakt, waarop geen afwijkingen te zien waren. Ook werd er bloed afgenomen, waaruit bleek dat mijn hormonen uit balans waren, maar dit zou een zwangerschap niet in de weg moeten staan. Dit stelde ons enigszins gerust en we hielden hoop dat het moment van ouderschap nog zou komen.
We besloten om het nogmaals te proberen en als dat niet zou lukken, was ovulatie-inductie een optie. Dan konden we contact opnemen.
Eigenlijk namen wij al vrij snel weer contact op met het ziekenhuis omdat wij wilden starten met ovulatie inductie, een behandeling met medicijnen om je eisprong op te wekken. Ik dacht in eerste instantie dat dit niet zoveel met mij zou doen, maar de bijwerkingen! Drama! Ik ben een keer gewisseld van medicatie en wij hebben dit 15 maanden geprobeerd zonder succes.
Reactie plaatsen
Reacties