Twee weken in Spanje, daar zijn wij graag. De eerste dagen vond ik het moeilijk om te ontspannen. Na alle pogingen en tegenslagen ga je toch anders in het leven staan. Ik merk dat ik momenteel erg negatief ben en dat vind ik vervelend, maar ik kan er niets aan doen. De kinderwens is zo ontzettend sterk.
Toen we weer thuis waren, konden we vrijwel direct beginnen. Deze keer zouden we voor ICSI gaan. We begonnen met een lage stimulatie omdat de follikelgroei tot nu toe steeds erg heftig was. Ook planden we meer echo's in en beoordeelden telkens of we minder of meer hormonen moesten gebruiken.
In het begin was er weinig groei bij de echo's, maar dat was pas het begin, er kon nog van alles gebeuren. We veranderden de dosering niet. Halverwege het stimuleren kregen we een goede echo, niet te weinig en niet te veel! Eindelijk deed mijn lichaam wat er van gevraagd werd, we waren blij en ik was vooral trots dat het eindelijk ging zoals het moest.
De echo's volgden elkaar snel op, met slechts één of twee dagen ertussen. Bij de laatste echo voelde ik al aan mijn lichaam dat er veel groei zou zijn. Ik herkende het gevoel gelijk, mijn buik werd bol en ik was de hele dag moe en slaperig. En ja hoor, links gebeurde er niet zoveel, maar rechts was het vol.
Ik zag alles alweer in rook opgaan en moest bloed laten prikken. Twee dagen later weer en bleek de waarde verdubbeld, maar we besloten toch door te gaan met de punctie. Normaal gesproken zou ik twee triggershots nemen, maar vanwege het grote aantal follikels nam ik er maar één.
Op vrijdag 18 augustus was de punctie gepland. Ik was zenuwachtig, niet alleen voor de pijn, maar vooral voor de uitslag, omdat je al zo vaak teleurgesteld bent. We hadden afgesproken om geen infuus te nemen, omdat dat altijd een ramp is bij mij, net als het vele bloedprikken tijdens dit traject. Ik kreeg pijnstillers via een injectie in mijn bil, dat werkte prima. Je wordt wat wazig en krijgt minder mee van alles. (en dit zorgt ervoor dat ik de hele dag heerlijk kan slapen, en daar houd ik toevallig van, haha)
Er waren behoorlijk wat follikels, we hebben dit keer niet echt geteld, maar de schatting was rond de 25 stuks. De rechter eierstok ging prima, natuurlijk gevoelig en pijnlijk, maar te doen. Tot we aan de linkerkant begonnen. Mijn eierstok lag niet in de ideale positie, dus er moest veel gedraaid worden met het echoapparaat en de naald. Op dat moment dacht ik echt, stop nu, we houden het hierbij. Maar ik dacht ook, nee, doorgaan, we moeten er alles uithalen wat erin zit. Ik heb ongeveer 20 minuten gelegen, met de liefste, knapste partner naast me, die dit alles moet aanzien.
Na de punctie mochten we na een half uurtje naar huis gaan. De volgende dag werden we gebeld over de stand van zaken. Het telefoontje kwam vrij snel die dag: 16 eicellen, waarvan er 12 geïnjecteerd konden worden. Daaruit zijn 7 bevruchtingen ontstaan. Natuurlijk waren we blij, maar ook terughoudend, want in ons geval zeggen deze cijfers echt helemaal niets!
Twee dagen later moesten we terugkomen voor een echo en om bloed te laten prikken vanwege het aantal follikels. De eierstokken waren nog wat vergroot en de bloeduitslagen waren licht afwijkend, maar de terugplaatsing kon doorgaan! Op dag 5 zouden we een verse terugplaatsing krijgen. Eerst zien, dan geloven, dacht ik nog.
Die dag brak aan, 23 augustus 2023. Wat een dagen, ze duurden lang en brachten gemengde emoties met zich mee. We moesten ons om 13:00 melden. Om 12:00 uur waren we nog niet gebeld, dus er is een embryo! Anders hadden ze wel gebeld, toch? Ze laten ons toch niet voor niets komen? We werden geroepen en het gesprek begon meteen met "we hebben niet echt goed nieuws". Er waren 3 embryo's in de race waarvan er 2 achterliepen. Die twee hebben het niet gered. Maar we kunnen vandaag wel een terugplaatsing doen.
Ik wilde er zo'n mooie dag van maken, want een terugplaatsing is toch een bijzonder moment. Maar ik was helemaal niet blij en tijdens de terugplaatsing barstte ik in tranen uit. Van zo'n goede score naar weer op het randje zitten en geen ruimte hebben om op adem te komen.
Een andere aanpak met ICSI in plaats van IVF heeft dus niet geholpen. Maar aan de andere kant denk ik ook, dit embryo heeft het wel tot dag 5 gehaald en moet dus sterk zijn. Maar ik weet het niet, het is gewoon niet wat we gehoopt hadden.
Ik vind dit erg frustrerend. Voor nu lijkt het er niet op dat we een vierde poging gaan doen, tenminste niet op deze manier. Er zijn nog andere opties. Maar daar denken we nu even niet aan. Ik praat elke dag tegen dit embryo en hoop dat het blijft zitten. Misschien luistert het wel. Nu moeten we tien dagen geduld hebben.
Liefs,
Reactie plaatsen
Reacties